Essentiële eenzaamheid

In de eetzaal van de Abbaye de la Prée in Ségry waar ik ben uitgenodigd om een paar dagen lang gedichten voor te dragen verleidt
Ninette me met veel gebaren om samen met haar het ontbijt te gebruiken.
Ze is zevenentachtig en door en door beschaafd, een vrouw van de wereld, die in een deel van de abdij een appartement met verzorging tot haar beschikking heeft. Ze zit in haar peignoir aan tafel en vat haar leven samen in zinnen die gevuld zijn met boeiende wendingen en bizarre  gebeurtenissen met een fascinerend verloop, in haar taal vol zon en warmte die bijna uitsluitend bestaat uit superlatieven. Haar man was door hard werken eigenaar geworden van een fabriek waar chemises werden gemaakt. Driehonderd snijmachines stonden in lange rijen opgesteld en achter iedere machine zat een vrouw die uit een rol stof de overhemden sneed. Toen hij op een keer aan een nieuwe medewerkster voordeed hoe zo'n machine werkte sneed hij in één keer alle vingers van beide handen af. Enkel zijn duimen behield hij nog. Deze tegenslag weerhield hen er niet van negen kinderen, dertien kleinkinderen en vier achterkleinkinderen te krijgen.

Een rijk bezit, beaamt ze. Prachtige kinderen die allemaal goed zijn terechtgekomen. Lieve kinderen ook die haar voortdurend kaartjes sturen van alle plaatsen in de wereld waar ze heengaan of verblijven. Als ik vraag of ze haar ook vaak bezoeken zegt ze dat jonge mensen het tegenwoordig heel erg druk hebben. Dat er veel van hen wordt gevraagd en dat ze het wel kan begrijpen. Ze knikt en staart voor zich uit. Dan laat ze haar hoofd op mijn arm zakken. Als ze weer opkijkt zie ik dat ze huilt.